วัน หนึ่ง วัน คนอื่นๆทำอะไรกันบ้างหนอ?
สำหรับ บี แล้ว วันๆนึง ตอนช่วงที่มีการมีงานทำแบบชาวบ้านเค้า บีมีความรู้สึกว่าแต่ละวันช่างผ่านไปอย่างไร้สาระและคุณค่า ก็ดูเอาเถอะ เช้าตื่นขึ้นมาก็ต้องรีบอาบน้ำ แต่งตัว กินข้าว และ ขับรถ ฝ่าการจราจรและผู้คนจำนวนมาก ที่พร้อมใจกันไปแออัดบนท้องถนนเพื่อไปทำงาน ขับรถก็ต้องขับไปทางเดิม จนสามารถเดาได้ว่า ช่วงไหนรถจะติดแบบสามารถเอานิยายมานั่งอ่านฆ่าเวลาได้ บางทีถึงกับอ่านไปได้สาม สี่ตอน กว่ารถจะขยับ เคยคิดจะเปลี่ยนเส้นทางการเดินรถ เพื่อเปลี่ยนรสชาติของชีวิต แต่พอเปลี่ยนไปแล้ว กลับเจอรถติดหนักกว่าเดิม ไปทำงานสายกว่าเดิม เลยต้องยอมเป็นคนซ้ำซาก ไปทางเดิมๆทุกวัน พอไปถึงที่ทำงาน ก็เดินไปเปิดคอมฯทิ้งไว้ เดินไปหยิบแก้วกาแฟ ชงกาแฟ เสร็จแล้ว ก็เอากาแฟ มาวางทิ้งไว้จนโต๊ะทำงานจนกาแฟเย็น (ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ชงกาแฟร้อนทำไม) เสร็จแล้วก็เริ่มทำงานโน้น งานนี้ งานนั้น นั่งทำงานเผลอแป๊บๆ ก็เที่ยงละ ต้องไปกินข้าวเที่ยง กินเสร็จกลับมา นั่งทำโน่นทำนี่ ทำนั่น เผลออีกแป๊บ สองทุ่มกว่า (โอ้ว!!! ม่ายเจรง ... ควรจะเผ่นจากที่ทำงานได้ละ)เสร็จแล้ว ก็ออกจากที่ทำงาน ขับรถกลับบ้าน ระหว่างที่ขับรถกลับบ้าน ก็นั่งคิดว่า วันนี้ ตรูทำไรไปบ้างฟระ ทำไมถึงรู้สึกว่า ทำงานตลอดเวลา แต่งานที่เสร็จเป็นรูปเป็นร่างไม่มีเลยสักชิ้นเดียว เซ็งเป็ด ... แล้วก็เลิกคิด เปลี่ยนใจไปเปิด ipod ฟังชิลๆ ขับรถกลับบ้านแบบพุ่งทะยานด้วยความเร็วแสง ถึงบ้านสามทุ่ม นั่งหายใจเฉยๆเลยสักพัก ก็ต้องไปอาบน้ำ อาบเสร็จ กลับมา ก็ต้องนอนอีกละ ได้เวลานอน เพราะถ้านอนดึก วันรุ่งขึ้นตื่นมา ก็จะเหนื่อยกว่าเดิม นี่ก็หมดไปหนึ่งวัน กิจวัตรประจำวัน ทำซ้ำๆเช่นนี้ไปห้าวัน (--") ชีวิตช่างน่าเบื่อเหลือใจ
เปรียบเทียบกะตอนไม่มีงานทำ ที่ใครบางคนอาจจะบอกว่าเป็นช่วงเวลาไร้สาระของบี แต่บีคิดว่าไม่ใช่ ช่วงที่บีไม่มีงานทำ บียังรู้ว่า วันๆนึง บีทำอะไรบ้างที่เป็นชิ้นเป็นอัน มีผลลัพธ์ชัดเจน วันนี้อ่านหนังสือจบไปกี่เรื่อง ดูหนังจบไปกี่แผ่น หรือ มีเวลาพารถไปอาบน้ำเข้าสปาฟรีที่พารากอน รถสะอาดใสปิ๊ง อยากนอนก็ได้นอน
สำหรับ บี แล้ว วันๆนึง ตอนช่วงที่มีการมีงานทำแบบชาวบ้านเค้า บีมีความรู้สึกว่าแต่ละวันช่างผ่านไปอย่างไร้สาระและคุณค่า ก็ดูเอาเถอะ เช้าตื่นขึ้นมาก็ต้องรีบอาบน้ำ แต่งตัว กินข้าว และ ขับรถ ฝ่าการจราจรและผู้คนจำนวนมาก ที่พร้อมใจกันไปแออัดบนท้องถนนเพื่อไปทำงาน ขับรถก็ต้องขับไปทางเดิม จนสามารถเดาได้ว่า ช่วงไหนรถจะติดแบบสามารถเอานิยายมานั่งอ่านฆ่าเวลาได้ บางทีถึงกับอ่านไปได้สาม สี่ตอน กว่ารถจะขยับ เคยคิดจะเปลี่ยนเส้นทางการเดินรถ เพื่อเปลี่ยนรสชาติของชีวิต แต่พอเปลี่ยนไปแล้ว กลับเจอรถติดหนักกว่าเดิม ไปทำงานสายกว่าเดิม เลยต้องยอมเป็นคนซ้ำซาก ไปทางเดิมๆทุกวัน พอไปถึงที่ทำงาน ก็เดินไปเปิดคอมฯทิ้งไว้ เดินไปหยิบแก้วกาแฟ ชงกาแฟ เสร็จแล้ว ก็เอากาแฟ มาวางทิ้งไว้จนโต๊ะทำงานจนกาแฟเย็น (ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ชงกาแฟร้อนทำไม) เสร็จแล้วก็เริ่มทำงานโน้น งานนี้ งานนั้น นั่งทำงานเผลอแป๊บๆ ก็เที่ยงละ ต้องไปกินข้าวเที่ยง กินเสร็จกลับมา นั่งทำโน่นทำนี่ ทำนั่น เผลออีกแป๊บ สองทุ่มกว่า (โอ้ว!!! ม่ายเจรง ... ควรจะเผ่นจากที่ทำงานได้ละ)เสร็จแล้ว ก็ออกจากที่ทำงาน ขับรถกลับบ้าน ระหว่างที่ขับรถกลับบ้าน ก็นั่งคิดว่า วันนี้ ตรูทำไรไปบ้างฟระ ทำไมถึงรู้สึกว่า ทำงานตลอดเวลา แต่งานที่เสร็จเป็นรูปเป็นร่างไม่มีเลยสักชิ้นเดียว เซ็งเป็ด ... แล้วก็เลิกคิด เปลี่ยนใจไปเปิด ipod ฟังชิลๆ ขับรถกลับบ้านแบบพุ่งทะยานด้วยความเร็วแสง ถึงบ้านสามทุ่ม นั่งหายใจเฉยๆเลยสักพัก ก็ต้องไปอาบน้ำ อาบเสร็จ กลับมา ก็ต้องนอนอีกละ ได้เวลานอน เพราะถ้านอนดึก วันรุ่งขึ้นตื่นมา ก็จะเหนื่อยกว่าเดิม นี่ก็หมดไปหนึ่งวัน กิจวัตรประจำวัน ทำซ้ำๆเช่นนี้ไปห้าวัน (--") ชีวิตช่างน่าเบื่อเหลือใจ
เปรียบเทียบกะตอนไม่มีงานทำ ที่ใครบางคนอาจจะบอกว่าเป็นช่วงเวลาไร้สาระของบี แต่บีคิดว่าไม่ใช่ ช่วงที่บีไม่มีงานทำ บียังรู้ว่า วันๆนึง บีทำอะไรบ้างที่เป็นชิ้นเป็นอัน มีผลลัพธ์ชัดเจน วันนี้อ่านหนังสือจบไปกี่เรื่อง ดูหนังจบไปกี่แผ่น หรือ มีเวลาพารถไปอาบน้ำเข้าสปาฟรีที่พารากอน รถสะอาดใสปิ๊ง อยากนอนก็ได้นอน
เฮ้อ!!! วันวานยังหวานอยู่เจรงๆ คับ พี่น้องคับ
